HET HERDERTJE EN DE ENGEL
Er was eens een herdertje. Hij woonde in een heel gezellig hutje, ergens in de woestijn, samen met zijn papa, mama en broertje en heel veel schaapjes.
Hij was altijd heel vrolijk, had veel vriendjes en ging graag naar school. Vooral zandvoetballen in de pauze en afspreken na school, waren de fijnste momenten van de dag.
Hij werd vaak gevraagd voor feestjes en had het enorm naar zijn zin in zijn leventje.
Totdat daar plotseling verandering in kwam.
Op een dag vertelden zijn papa en mama hem dat ze gingen scheiden en dus zouden gaan verhuizen naar een heel ander deel van de woestijn. Het herdertje wist niet wat hij hoorde, hij schrok enorm en de tranen brandden achter zijn oogjes.
Hij wilde helemaal niet dat papa en mama uit elkaar gingen, hij wilde niet verhuizen, hij wilde niet naar een andere school, hij wilde zijn vrienden niet achter laten!
En hij wilde al helemaal niet verdrietig zijn!! Hij duwde de tranen weg.
Op school vertelde hij er niets over tegen zijn vrienden en de meester. Hij wilde er niet over praten, zo voelde hij ook het verdriet niet en zo leek het gewoon ook niet waar te zijn. Dit hield het een paar weekjes vol. Er veranderde echter iets.
‘s Nachts kon het herdertje steeds niet in slaap komen en hij kreeg steeds meer last van buikpijn.
Zijn vader en moeder maakten zich grote zorgen.
Op een nacht, toen hij weer wakker lag, verscheen er ineens een engel aan zijn bed.
De engel vroeg aan het herdertje om eens even heel stil te zijn en eens even te voelen wat hij nu heel diep van binnen voelde. Hij was even heel stil en zei toen: “ nee, dat wil ik niet”. Verbaasd vroeg de engel wat maakte dat hij het niet wilde. “ Ik wil het niet want als ik stil ben, voel ik dat ik heel verdrietig ben, en dat voelt niet fijn, dat wil ik niet”.
De engel knikte vol begrip en vroeg wat hij tot nu toe gedaan had.
“Ik doe net of het er niet is en dan voel ik het niet.” “En heeft het geholpen?” vroeg de engel. “Hoe voel je je nu?”
Het herdertje antwoordde dat hij alleen last had van buikpijn en dat hij niet kon slapen.
De engel keek bedenkelijk en legde uit dat het verstopte verdriet hem mogelijk zo ziek maakte. Dat het verdrietige gevoel op deze manier om aandacht vroeg. Het herdertje wilde nu heel graag weten wat hij dan wel kon doen?
De engel antwoordde: “stel je eens voor dat je op mijn rug klimt, tussen mijn vleugels. Zie het voor je in gedachten. Samen vliegen we omhoog. Vanuit die hoogte kun je dan eens goed kijken naar jezelf en naar wat je allemaal meemaakt. Wat denk je allemaal? Wat maakt je zo verdrietig? Waar ben je bang voor? Wat heb je nodig?
Zo stap je even uit je verdrietige gevoel en kun je er eens rustig, van bovenaf naar kijken, zonder het weg te stoppen. En ook je hoofdje komt zo tot rust.
En dan landen we nu weer op de grond.
Hoe is het nu voor je?" vroeg de engel?" "Het voelt lichter, rustiger nu, ik zie alles veel helderder", antwoordde het herdertje verbaasd. Hij was blij verrast door deze ervaring.
“En weet je, als je even ruimte hebt gegeven aan jouw gevoel, aan jouw zorgen, dan weet jij daarna vast ook beter wat je verder nog even nodig hebt. En dat is voor iedereen anders. Ik geef je een paar ideetjes" :
• je kunt even lekker huilen, dat lucht op;
traantjes maken je zieltje schoon.
• Je kunt vragen of je even alleen mag zijn
• Je kunt een ademoefening doen
• je kunt er met iemand over praten, ook dat lucht op.
• Je kunt, samen met je nare gevoel, toch iets leuks gaan doen
Het herdertje voelde zich al een stuk beter nu hij zijn zorgen had kunnen delen. Hij dankte de engel hartelijk waarna de engel weer verdween.
In de tijd die volgde, tot aan de scheiding, de verhuizing en het grote afscheid, oefende het herdertje driftig met de tips van de engel. Zo ontdekte hij steeds meer over zichzelf en over zijn binnenwereld en welke tip voor hem het beste werkte…
Reactie schrijven